Η κ. Μαρία Ξενοφωνίδου κατοικεί στη Θέρμη (Πόντου 8). Στη φωτογραφία με τον άντρα της Πρόδρομο Σωτηριάδη, ο οποίος πολύ νωρίς "έφυγε" από τη ζωή. Η κ. Μαρία προθυμοποιείται να μου δώσει συνέντευξη στο Πολιτιστικό Κέντρο Θέρμης στις 12 Δεκέμβρη του ΄22. Κύριο θέμα η προσφυγιά των Ποντίων. Ξεκινάει με την πρώτη γνωριμία: "Γεννήθηκα στην Αυληάννη Κοζάνης το 1927".
ΓΕΝΙΚΑ: Οι γονείς μου είναι πρόσφυγες από την Τραπεζούντα. Ήμουνα 14 χρονών, όταν ήρθαμε στη Θέρμη. Τότε η Θέρμη είχε πολλούς υπαλλήλους. Είχε το Αεροδρόμιο, το Ινστιτούτο, τη Γεωργική σχολή, την Αμερικάνικη σχολή, το ΒΙΑΜΥΛ (Βιομηχανία Αμύλου και Αμυλοσακχάρου). Είχε δουλειά.
ΓΕΡΜΑΝΟΙ: Το 1943, 3 Νοεμβρίου γίνεται βομβαρδισμός. Αρχίσαν οι Άγγλοι να μας υποστηρίζουν. Είδαν γερμανική σημαία τα αεροπλάνα. Σκοτώθηκαν
πολλοί. Και ο προϊστάμενός μου στο Ινστιτούτο σκοτώθηκε την ώρα που έτρωγε. Ήρθαν πολλά αεροπλάνα από το Καραμπουρνού. Έχασα, κ. Γιάννη, πέτε κιλά. Οι Γερμανοί νομίζανε ότι είναι γερμανικά και χειροκροτούσανε. Βομβάρδιζαν το λιμάνι. Τα καράβια μας τα είχαν ρημάξει όλα.
ΑΡΡΩΣΤΙΑ: Εγώ στην κλινική έμεινα τρεις μήνες φασκιωμένη. Μετά με πήγαν στο Δημοτικό νοσοκομείο. Έμεινα δέκα μέρες εκεί. Θρήνος και οδυρμός. Ούτε τιτανικό, ούτε αίμα, ούτε φαγητό. Με κάτι βελόνες τόσο χοντρές, να δεις τα σημάδια για να ράψουν την πληγή. Το ένα μπούτι με το άλλο, τι να σου πω, κ. Γιάννη. Ήταν το νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος». Ψείρα…κακό. Τέλος πάντων. Το Ινστιτούτο κανόνισε και μ΄ έβγαλαν βιβλιάριο ΙΚΑ. Με πήραν και με πήγαν σε μια κλινική, ασφαλισμένη, πλήρωνε το ΙΚΑ. Απέναντι από την Παναγία Δεξιά. Εκεί έκατσα δέκα μέρες. Δεκατεσσάρων χρονών κορίτσι, ανήλικο.
Μετά από δέκα μέρες δυο κύριοι λένε: «ποια είναι η Ξενοφωνίδου;» Ήταν και η αδερφή μου Σοφία εκεί. «Ετοιμάσου, θα σε πάμε στην κλινική». Τσάι πρωί, βράδυ. Ερχόταν ο έλεγχος και μας έλεγε «περνάτε καλά;»-«ναι, πολύ καλά».
ΑΓΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ: Υπογράφω και φεύγω από την κλινική. Το γερμανικό ιατρείο ήταν στο Τριάδι. Μας δίναν σουλφαμίνη. Τέλος πάντων, είχα γερή κράση.
Θεραπεύτηκα. Πως σώθηκα κ, Γιάννη μου, από μικρό παιδί διάβαζα την αγία Επιστολή. Και την είχα στην τσέπη μου. Στο ρομπάκι την φύλαγα. Και χτυπάει η βόμβα στο ίδιο το κόκκαλο, όπου είχα την αγία Επιστολή. Μόνο μάτωσε η αγία Επιστολή. Εγώ εκεί το οφείλω.
Από κει και πέρα όλο στη δουλειά. Όλο τον βάλτο εμείς τον οργώσαμε.
ΓΑΜΟΣ: Ρωτάω κ Μαρία, για την παντρειά τι έγινε;
-Ποιος
κοίταζε τέτοια πράματα. 24 χρονών παντρεύτηκα, μου λέγαν γεροντοκόρη. Ο άντρας
μου από το Βόλο. Σωτηριάδης Πρόδρομος. Έχω δυο αγόρια, Ιορδάνης, Ανέστης. Όταν
παντρεύτηκα δεν είχαμε να τους ταΐσουμε. (Αντί για γαμήλιο ταξίδι) πάμε στα
«Διονύσια» το 1955 (παλιός κινηματογράφος στην οδό Αγ. Σοφίας, Θεσσαλονίκη). Ήθελε ο κουμπάρος. Μας στεφάνωσε ο π. Άγγελος στον Άγιο
Νικόλαο.
ΑΤΥΧΗΜΑ: -Πότε πέθανε ο άντρας σου;
-Ατύχημα στη Μαντζάρδα, πενηνταπέντε χρονών, συνοδηγός. Πιο πολύ είμαι χήρα, παρά με τον άντρα μου. Πενηνταπέντε χρόνια δούλεψα στο ΒΙΑΜΥΛ.
-Ευχαριστώ πολύ, κυρία Μαρία.
-Κύριε Γιάννη, αν μπορείς, γράψε κάτι.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
Στον δεύτερο όροφο του Πολιτιστικού Κέντρου Θέρμης η κ. Μαρία έχει το δικό της γραφείο. Εκεί πυρετωδώς εργάζεται για την πρόοδο των Αυληαννητών Θέρμης.
Η κ. Μαρία στα νιάτα της
Ο φιλόλογος και συγγραφέας Γιώργος Παπαδόπουλος. Ασχολήθηκε με την ιστορία των Ποντίων και, λεπτομερώς, με την ιδιαίτερη πατρίδα του την Αυληάννα. Αξιώθηκε να γίνει προϊστάμενος του Γραφείου Β\θμιας Εκπαίδευσης.
----------
ΣΗΜΕΙΩΣΗ-ΕΚΠΛΗΞΗ: Τον αείμνηστο Γιώργο τον γνώρισα από κοντά. Συνυπηρετήσαμε στην Β\θμια Εκπαίσευση στη δεκαετία του 1980 (Θεσσαλονίκη).
Ταυτότητα του 1941
Παπά Διονύσης Γεωργιάδης, εφημέριος του Αγίου Παντελεήμονα στην Αυληάννη Κοζάνης (Κατοχή-Εμφύλιος).
Τιμητική διάκριση στην κ. Μαρία από το πανεπιστήμιο ΜΑΜΑΚ.
Παπά Άγγελος, εφημέριος Αγίου Νικολάου
Θέρμης:
"Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Ιορδάνης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου