ΙΕΡΑΤΕΙΟ: π. Διονύσιος

                    π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΟΥΚΟΥΣΑΣ

 1. π. Διονύσιος Κουκουσάς, ιερατικός προϊστάμενος του Ιερού Ναού  Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κορδελιού.

2. Τιμητική αφιέρωση στον π. Διονύσιο από τον δήμαρχος Ελευθερίου-Κορδελιού  κ. Στάθη Λαφαζανίδη.

 

 

 

 

 

Υπάρχουν Σκοτινιώτες ιερείς που υπηρέτησαν εκτός Σκοτίνας.  Ένας από αυτούς είναι ο π. Διονύσιος Κουκουσάς. Έχω προσωπική πείρα για τον ιερέα αυτόν. Άκουγες -και ακούς- τον καλό "λόγο". Διέκρινα ότι ήταν προικισμένος από τις αρετές υπομονής, επιμονής και δραστηριότητας.

Υπηρέτησε α) ως διάκονος στον Σεβ μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Πολύκαρπο Λιώση (αρχές διεκαετίας 1962 και εξής) (*) και β) ως πρεσβύτερος στην ιερά μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Παρουσία εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχών, γίνεται τιμητική αφιέρωση «για την 43ετή πολύκαρπη διακονία του τόπου».  Για την προσφορά του π. Διονυσίου στον χώρο της Μητροπόλεως-Σταυρουπόλεως, ο δήμαρχος Ελευθερίου-Κορδελιού Στάθης Λαφαζανίδης, μεταξύ άλλων, τόνισε:

 «Σήμερα για τον δήμο μας είναι μια ξεχωριστή μέρα. Είναι η πρώτη φορά που τιμάται ιερέας του τόπου μας για την πολύχρονη και πολύκαρπη πνευματική και κοινωνική προσφορά για την πολυετή διακονία του στο λαό του Νέου Κορδελιού. Ο π. Διονύσιος, 43 χρόνια είναι παρών σε όλα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, στα μικρά, αλλά και μεγάλα και σε όλους τους αγώνες. 

Μας γνωρίζει «οικογενειακώς», μοιραστήκαμε μαζί του τις χαρές και τις λύπες μας. Πολλούς από μας, που σήμερα είμαστε εδώ μας βάφτισε …μας πάντρεψε τα παιδιά μας, αλλά και οι ευχές του συνόδεψαν αγαπημένα μας πρόσωπα στο μακρύ ταξίδι της άλλης ζωής. …Δήμος και εκκλησία συμπορεύονται. Αυτός ο λαμπρός ναός, στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα και αποτελεί κόσμημα της Δυτικής Θεσσαλονίκης (Μεταμόρφωση του Σωτήρος)  δημιουργήθηκε εκ θεμελίων και σε χρόνο ρεκόρ επί των ημερών του, με την συμμετοχή όλων μας. Όπως και ο ναός της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου και άλλα.…». (βλέπε περιοδική έκδοση «δημοτικά νέα» του δήμου (τεύχος 9, Απρίλιος 2007). 

----------

* Προσωπικά, υπηρετούσα μαζί του στη Σιάτιστα: α. Γραμματεία Μητροπόλεως, β)  εκπαιδευτικός στη Μέση εκπαίδευση, Τραμπάντζειο οικοτροφείο και γ) ιεροψάλτης λαμπαδάριος στον Μητροπολιτικό ναό  Αγίου Δημητρίου. Πρωτοψάλτης ήταν ο αείμνηστος Σπύρος Μαϊδάνογλου.

---------- 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:

 

 

 

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

 

1984, 5 Αυγούστου: θεμέλια

 

 

1990, 4 Νοεμβρίου: εγκαίνια

 

 

Ο πρώτος στην πρώτη σειρά,  (αριστερά)  διακρίνεται ο  π. Γεώργιος Μπιλιάγκας, προϊστάμενος Ιερού του ιερού ναού Αναλήψεως Κατερίνης.

 

 

Ο Σεβ. μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας ασπάζεται τον π. Διονύσιο.
 

 

 

 

 

 

 

Τιμητική αφιέρωση του Δήμου Ελευθερίου-Κορδελιού προς τον π. Διονύσιο Κουκουσά.

Έθιμα: Χοροί στα "Στυλάτ΄κα"

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΣΟΦΙΑ ΒΛΕΤΣΗ-ΝΙΚΟΛΟΥ

 

      Καλοκαίρι του1980. Η Σοφία Βλέτση, σύζυγος του Δημητρού Νικολού (Λιτόχωρο) ανοίγει κουβέντα για τραγούδια, χορούς και πανηγυρικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνταν προπολεμικά στην Άνω Σκοτίνα. «Έβαζε» ο τόπος  τόσο στον «Πλάτανο» (πλατεία), όσο και στην αυλή «τς Στύλινας», στα «Στυλάτκα».

 

ΤΟΠΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ: Απ' τζ Γιργουλούς τς Τσιβώς του σπίτ', π' ντ Γκόρ' μέχρι πέρα, στα Στυλάτκα πέρα γένουνταν χουροί. Οι πιρασμένις φουρούσαν τσιούντις, πιρούκις, τσιούντις μιγάλις. Έβαναν κι ένα φλουρί στ' μέσ' μι κουρδέλα. Κι ένα φλουρί στ' μέσ' είχαν πίσου. Κι αρραβουνιασμένις κι πιρασμένις. Πήγινάμι κι μεις τα κουρίτσια τα μικρά απ' του σχουλείου. Κι λέ' ι μπαρμπα Θανάης ι Καρκαφίρς: «Δγήτι, αυτοί οι διαβόλ' πώς χουρεύν!».

 

Ι πατέραζ μ' κι όλ' οι άλλ' σιργιανούσαν ικεί. Μιγάλους χουρός. Άλλ' φουρά ένα χουρό οι άντρις κι απέξου οι γναίκις άλλουν χουρόν. Χουρίς όργανα. Μι τραγούδια. Ότι γιουρτή να τύχινι, απ' του χειμώνα μέχρι του Πάσχα.  Τραγδούσαν οι μάνις μας: Η Μπατζιόλινα η Μαρία, η μάνα μ', η θεια Γραμματή Κουνόμινα, η Νάσινα Καρκαφίρινα, η τχια 'Ρακλίνινα. Κι άλλις πουλλές. Στου τέλους που τιλείουνι ι χουρόςμαζεύουνταν κι ήλιγαν του τιλιφταίου τραγούδ', όταν χαλούσι ι χουρός:

 

Μη χαλνά, λιναριά,

μη χαλνάτι του χουρό,

είμι ξένους κι να ιδώ.

Είμι ξέ, λιναριά, είμι ξένους κι να ιδώ

την κουρφή, τουν Έλυμπου.

 

Αμπδούσαν οι μανιές. Είχαν πουδές, τσιούντις, ωραία φακιόλια. Ιμείς μικρά κουριτσάκια πιρδικλώνουμάσταν στα πόδια μι τς μιγάλ'. Μια φουρά ι Θανάης ι Οικουνόμους κυνηγούσι ντ Βικτώρια να ντ μπχιάσ'. Μας έκανι σαλάτα αυτός. Μας έφιρνι γύρου-γύρου. Γυρουβουλιά.

 

 

ΑΝΩ ΣΚΟΤΙΝΑ

 

       

  1. Αυλή Στύλινας

 

2. Σπιτι "τς Τσιβώς"-Παρασκευώς Γιργολά 

 

3. Σπίτι Γκόρη

 

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ: Από το σπίτι της Παρασκευώς του Γεργολά κι από του Γκόρη μέχρι πέρα στη γειτονιά του Στύλου στήνονταν χοροί. Οι ηλικιωμένες φορούσαν μαντήλια, περούκες. Μεγάλα μαντήλια. Βάζανε στη μέση κι ένα φλουρί δεμένο με κορδέλα. Επίσης ένα άλλο φλουρί πίσω στη μέση. Στο χορό παίρνανε μέρος και αρραβωνιασμένες και ηλικιωμένες. Πηγαίναμε και εμείς τα μικρά κορίτσι, μαθητόκοσμος.  Αφού μια φορά είπε ο μακαρίτης Θανάσης Καρκαφίρης: «Δείτε πως χορεύουν τα διαβολάκια!»).

 

  Ο πατέρας μου και οι υπόλοιποι σεργιανούσαν. Μεγάλος χορός. Άλλες φορές σχημάτιζαν ένα χορό οι άντρες κι έναν οι γυναίκες απ' έξω. Χόρευαν χωρίς όργανα. Με τα τραγούδια. Όποια γιορτή κι αν τύχαινε. Από το χειμώνα μέχρι το Πάσχα. Χορεύαμε. Τραγουδούσαν οι μάνες μας: Η Μαρία του Μπατζιόλα, η μάνα μου, η θεια Γραμματή του Οικονόμου, η γυναίκα του Θανάση Καρκαφίρη, η θεια Τριανταφυλλιά, γυναίκα του Ηρακλή Δάμπλια. Και άλλες πολλές, Όταν πια τελείωνε το γλέντι,  συγκεντρώνονταν και έλεγαν το τελευταίο τραγούδι, καθώς ο χορός χαλούσε:

 

  Μη χαλνά, λιναριά,

μη χαλνάτι του χουρό,

είμι ξένους κι να ιδώ.

Είμι ξέ, λιναριά, είμι ξένους κι να ιδώ

την κουρφή, τουν Έλυμπου.

 

  Πηδούσαν οι γιαγιές. Φορούσαν ποδιές, μαντήλια, ωραία φακιόλια. χαρούμενα. Εμείς, σαν μικρά κοριτσάκια που ήμασταν, μπαίναμε στο χορό και μπερδεύαμε τα πόδια μας με τα πόδια των μεγάλων. Μια φορά μάλιστα ο Θανάσης Οικονόμου απειλώντας τη Βικτώρια (αδερφή μου), έτρεξε να την πιάσει. Αυτός τα 'κανε άνω κάτω. Εμείς τρέχαμε και αυτός εξακολουθούσε να μας κυνηγάει γύρω-γύρω.

 

ΣΤΕΝΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

 

Γονείς: Αθανάσιος Βλέτσης και Μπουλιώ (Βαγγελιώ) Παραμύθα

 

Παιδιά του Θανάση και Μπουλιώς:

 

1. Σοφία, σύζυγος Δημήτριος (Μήτρος) Νικολός

2. Γιώργος, πέθανε νέος

3. Διονύσης, δάσκαλος, σύζυγος από Λιτόχωρο

4. Βασίλης, ιερέας, σ. από Θεσσαλονίκη

5. Βικτωρία-Μπιτόρου, σ. Μιχάλης Ν. Γερομιχαλός

6. Πολυξένη, σ. από Λιτόχωρο

7. Κατίνα, σ. Κώτσιος Μ. Πολυχρός

8. Μήτσιος, σ. Καλλιόπα Θεοχ. Καρκαφίρη-Σουγκαρέλα

9. Λευτέρης, φιλόλογος, σ. εκτός Σκοτίνας

10. Καλλιόπη  

11. Γιώργος, σ, εκτός Σκοτίνας

12. Θωμάς, δάσκαλος, σ. εκτός Σκοτίνας

 

----------

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Διονύσης Στύλος-Τσιακμάκης, σε σχετική συνέντευξη (καλοκαίρι 1982) τονίζει: «Ο «Γιωργάκς-Τσιπόρης πήρε γυναίκα Σκοτινιώτισσα χήρα, Στύλινα. Από κει πήρε το όνομα «Στύλος» και η περίφημη άπλα της αυλής ονομάστηκε Αυλή της Στύλινας, Τα σύνορα ήταν: «Στέργιος Μ. Γιρμπχαλός, Μήτρος Γερομιχαλός, απού πάν’ Κουτσιβάτκου, απού δώ τ’ Κουντουγιώρ’».