Κάτω Σκοτίνα: Η &quot;λαρωμένη&quot; Σκοτίνα

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Κάτω Σκοτίνα: Η "λαρωμένη" Σκοτίνα

Μετά τον επαναπατρισμό (1950) οι κάτοικοι σαν τόπο παραμονής τους είχαν τα Καλύβια Σκοτίνας (σημερινή Κάτω Σκοτίνα). Δε θέλησαν να κατεβούν στη θάλασσα, όπως κάνανε άλλα χωριά. Το "λάρωμα" (αραίωμα) αυτό του χωριού έχει και θετικά, έχει και αρνητικά στοιχεία. Εμείς κινηθήκαμε από τα δεύτερα, προκειμένου να υπογραμμίσουμε τις παρακάτω μας σκέψεις (βλέπε «Ολύμπιο Βήμα», 13.11.2000)].

Την απλωμένη -”λαρωμένη” Σκοτίνα τη ζεις εντονότερα μετά το ηλιοβασίλεμα, Τις ώρες που αυτή λούζεται στο φως, το ηλεκτρικό φως-. Ας το δοκιμάσουν αυτοί που το λαχταρούν. Όσοι τη νύχτα ταξιδεύουν στο διεθνή. Και πάνε από Θεσσαλονίκη για Αθήνα, Στο δεξί τους χέρι, τι θα δουν; Αμέσως, μετά τη Λεπτοκαρυά, αντικρύζουν μια φαντασμαγορική πολιτεία. Όμως δεν πρόκειται για πολιτεία. Άλλο είναι το θέαμα. Μια σαγηνευτική άπλα. Σωστή γοητεία. Το αραιοκατοικημένο χωριό της Σκοτίνας. “Τς ακατνής Σκοτίνας”, όπως τ’ ακούμε στη ντοπιολαλιά. Διάσπαρτα τα σπίτια στις ποικιλόμορφες πλαγιές. Μαρτυρούν την ωραιότητα και το μεγαλείο αυτής της εικόνας.

Στους μη Σκοτινιώτες θυμίζουμε πως αναφερόμαστε στην περιοχή της Κάτω Σκοτίνας. Προπολεμικά το πραγματικό χωριό ήταν η Άνω Σκοτίνα, σκαλωμένη στο προσήλιο, στα υψώματα των 700 - 800 μ. Οι κάτοικοι σε τακτά χρονικά διαστήματα κατέβαιναν στον κάμπο. Τους πίεζε η ανάγκη. Να οργωθεί η γη. Να καλλιεργηθεί. Τα γεννήματα να μαζευτούν. Για καλύτερη εξυπηρέτηση κτίζανε και μια καλύβα στο κτήμα τους. Με την πάροδο του χρόνου η καλύβα μετατρέπονταν σε πρόχειρο σπίτι. Έτσι η μετακίνηση των κατοίκων από την “απαλνή” (άνω) Σκοτίνα προς την “ακατνή” (κάτω) γινόταν και πιο πυκνή σε σημείο, που φάνταζε να παίρνει μόνιμο χαρακτήρα. Στη δεκαετία του 1930 σχηματίζεται ενορία με ιερό ναό τον άγιο Γεώργιο. Λειτουργεί δημοτικό σχολείο, Στην αρχή τα δασκαλοπαίδια στεγάζονται εδώ κι εκεί. Τελικά οικοδομείται σχολείο κανονικό στο “Κοτσέκι”, στην κεντρική πλατεία του χωριού.

Μεταπολεμικά η Κοινότητα μεταφέρεται στην Κάτω Σκοτίνα. Ιδιαίτερα, μετά τον επαναπατρισμό των κατοίκων (1950), όλος σχεδόν ο κόσμος κατοικεί στο κάτω χωριό. Κτίζουν καινούρια σπίτια. Φτιάχνουν τα αναγκαία νοικοκυριά.

Έτσι, λοιπόν, οι καλύβες και όλοι οι αγροτικοί μαχαλάδες μετατράπηκαν σε εξαίρετες κατοικίες και αξιοζήλευτες γειτονιές. Συνέπεια του φαινομένου αυτού είναι το απόμακρο της μιας γειτονιάς από την άλλη. Η ανθρώπινη επικοινωνία απρόσιτη. Οικολογικά, βέβαια, απολαμβάνεις το περιβάλλον, χαίρεσαι το τοπίο.

Σήμερα η αραιοκατοικημένη Κάτω Σκοτίνα αποτελεί εξαίρετο ελκυστικό παράγοντα για ξένους και μη. Οι κεντρικές συνοικίες (Κοτσέκι, Βασίλα, Γαβριά) άρχισαν να πυκνώνουν. Ειδυλλιακές φαντάζουν και οι απόμακρες περιοχές. Στα ανατολικά η Παραλία Σκοτίνας, στα δυτικά η Παναϊά (Μανέικα, Πολυχρέικα κλπ), βόρεια Αϊ Νικόλας (Κοκραναίοι, Τσιαπαραίοι κλπ), νότια Αγία Τριάδα (Στυλαίοι, Συντριβαναίοι κλπ).

Θα ήταν ευχής έργο να βρίσκονταν τρόπος εξυπηρέτησης των ηλικιωμένων: για τη μετακίνησή τους από τους ακραίους οικισμούς προς το κέντρο. Προς την Εκκλησία. Σε "ώρες" ποικίλων εκδηλώσεων (θρησκευτικών, κοινωνικών κ.λ.π).