ΠΟΛΕΜΟΣ: Αλβανικό Μέτωπο

                                                ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ "ΔΙΑ ΒΙΟΥ"

                   

Ο Θωμάς Μητσιάνης-Πολυχρός του Νικολάου γεννήθηκε το έτος 1912 στη Σκοτίνα Πιερίας. Τα περισσότερα χρόνια τα πέρασε στον στρατό, (στρατιώτης «δια βίου»). Η στρατιωτική του πορεία ήταν συνεχής και επίπονη. Την περιγράφει στη συνέντευξη που μου δόθηκε στις 2 Αυγούστου 1996:  

-Πότε πήγες στρατιώτης.

-Το 1933. Κι μιτά μι πήραν στα 21. Κι μέχρι ν’ Αλβανία πήρα εξ απουλυτήρια. ‘Εξ φουρές πήγα στρατιώτς. Σ’ ν’ Αλβανία μι πήγαν απ’ τη Βέροια μι αυτουκίνητα ώς του Αμύντιου. Κι απού κει μι τα πόδια. (Το 1933. Ύστερα επιστρατεύτηκα στα 21. Μέχρι τον καιρό που με κάλεσαν για την Αλβανία, είχα πάρει έξι απολυτήρια. Έξι φορές πήγα στρατιώτης. Στην Αλβανία πήγαμε από τη Βέροια. Μέχρι το Αμύνταιο με αυτοκίνητο και από ‘κει με τα πόδια).

-Στην Αλβανία είχες πατριώτες, συγχωριανούς μας;

-Του Θανάσ’ του Γιρμπχαλό, αξιουματικό, του γκαθηγητή. Είχα του Θανάσ’ τουν Αγγέλ’, του Θουμά του Μπινακά, του Μήτσιου του Γκάρα. (Είχα τον Θανάση Γερομιχαλό, αξιωματικό, τον καθηγητή. Είχα τον Θανάση Αγγέλη, τον Θωμά Πινακά, τον Μήτσιο Γκάρα).

-Θυμάσαι κανένα περιστατικό στις μάχες της Αλβανίας;

-Μια φουρά έκανι λάθους μπρουστά του πιζικό, -ήταν ουμίχλ’ μι του χιόν’ -κι η διμοιρία, η διλουχία πχιάσκαν ιχμάλουτ’. Οι μσοί πχιάσκαν ιχμάλουτ’ κι οι μσοί ’πισθουχώρσαν. Στου χουργιό Ζιρέτσ’. Ιμείς μι τα πυρουβόλα κράτσαμι άμυνα, ώσπου ήρθι ινίσχυσ’ άλλου τάγμα πιζικό. Οι

ιταλοί δε μπόρσαν να σπάζν,  να προυχουρέζν. Όταν ήρθαν οι Γιρμανοί η θκή μας η πυρουβουλαρχία δεν είχι ’πισθουχουρέσ’. Κι ταίριασι, οι Γιρμανοί ήρθαν μέχρι του Μέτσουβου απάν’. Ικεί στου Μέτσουβου έπχιασαν μάχ’ κι μας είπι ι Φιλιππίδης να πάμι για Μπρέβιζα. Ιγώ έφυγα ‘π’ Μπαραμυθιά, πήγα στα Γιάννινα κι απ’ τα Γιάννινα ήρθαμι’ δω σ’ ν’ Αλασσόνα κι κατέφκαμι ιδώ μι τα πουδάργια. (Μια φορά το πεζικό, που προπορεύονταν, έκανε ένα λάθος. Επικρατούσε ομίχλη και χιόνι. Η διμοιρία, η διλοχία πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Οι μισοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι και οι μισοί οπισθοχώρησαν. Αυτό έγινε στο χωριό Ζιρέτσι. Εμείς με τα πολυβόλα κρατήσαμε άμυνα, ώσπου έφτασε ενίσχυση. Ήρθε άλλο τάγμα, πεζικό. Οι ιταλοί δεν τα κατάφεραν να σπάσουν, να προχωρήσουν. Όταν ήρθαν οι Γερμανοί, η δική μας πυροβολαρχία δεν είχε οπισθοχωρήσει. Και έτυχε, οι Γερμανοί να ‘ρθουν μέχρι πάνω στο Μέτσοβο. Εκεί στο Μέτσοβο πιαστήκαμε σε μάχη και ο Φιλιππίδης μας διέταξε να τραβήξουμε προς την Πρέβεζα. Εγώ έφυγα από την Παραμυθιά προς τα Γιάννενα και από τα Γιάννενα ήρθαμε εδώ στην Ελασσόνα και από την Ελασσόνα κατεβήκαμε εδώ με τα πόδια).

-Ποιος σας είπε στην Πρέβεζα «να φύγετε και να πάτε σπίτι σας».

-Ι λουχαγός ι Φιλιππίδης. Απ’ ν’  Αλασσόνα ήρθα ζ’ Γκαργιά, απ’ Γκαργιά ζ’ ζ’ Μπουλιάνα, Γκαλλιπεύκ’ κι απ’ Γκαλλιπεύκ’ ιδώ. Στου σπίτ’ μι πιρίμινι ι πατέραζ μ’ κι η μάνα μ’. Η γναίκα μ’ κι δυο μικρά.  Είχα τ’ Χρυσούλα κι του Νικόλα. (Ο λοχαγός Φιλιππίδης. Μέσω Ελασσόνας έφτασα στην Καρυά, από Καρυά στην ίΠολιάνα, Καλλιπεύκη κι από την Καλλιπεύκη εδώ. Στο σπίτι με περίμεναν πατέρας, μάνα, γυναίκα και παιδιά (Χρυσούλα και Νικόλας).

 

Γλυκερία, σύζυγος του Θωμά Μητσιάνη. Ανυπόμονα 

περιμένει τον τελειωμό του πολέμου. Καρτερεί 

τον άντρα και πατέρα των παιδιών της.

 

 

----------

Ανάμνησή μου):  Τις παραμονές του 1940 ήμουνα παιδί 5 ετών. Στην 

επίταξη ζώων θυμάμαι το μουλάρι. Πριν φύγει για Αλβανία από την αυλή 

του Καλιαμπού (Άνω Σκοτίνα), το πλησιάζω και χαϊδεύω την ουρά. 

Εκείνο άρεσε την χειρονομία μου. Αρχίζει να με γλύφει κουνώντας 

την ουρά. Αποχαιρετώντας με,  "τραβάει" για το Μέτωπο.