πρόσωπα: Απόστολος Δάμπλιας του Ηρακλή (1914-1984)

         Γεννήθηκε στη Σκοτίνα Πιερίας. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη Σκοτίνα κοντά στο δάσκαλο Αθανάσιο Βλέτση. Ως δάσκαλος υπηρέτησε α) στην Πιερία (Λεπτοκαρυά, Πούρλια, Κατερίνη) και β) στη Θεσσαλονίκη. Ως στρατιωτικός πολέμησε στο Μέτωπο της Αλβανίας. Εκεί τραυματίστηκε βαρύτατα (9.1.41). Νοσηλεύτηκε σε στρατιωτικά νοσοκομεία (Γιάννενα, Άρτα, Αθήνα).  Ήταν έφεδρος ανθυπολοχαγός και έφτασε μέχρι το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Η Πατρίδα τον τίμησε δεόντως (Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και άλλα). 

Λάτρευε με πάθος τη γενέτειρα Σκοτίνα. Οι συμπατριώτες βρίσκανε σ’ αυτόν θαλπωρή. Δεν ξεχνώ, πως το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη (Δεληγιώργη 14) ήταν «Κέντρο διερχομένων» για τους κατοίκους της Σκοτίνας και περιχώρων.

Τον ενδιέφεραν πολύ τα λαογραφικά. Στη δεκαετία του 1970 και εξής μου έστελνε χειρόγραφες εργασίες όπου κι αν υπηρετούσα (Κεφαλονιά, Πάτρα, Θεσσαλονίκη). Στα γραφόμενά του χρησιμοποιούσε άνετα την ντοπιολαλιά. Αυτό ήταν η απαρχή της δικής μου ενασχόλησης (λαϊκή παράδοση στον Κάτω Όλυμπο-Σκοτίνα).  Εγώ, ως αντίδωρο εγκάρδιας ευγνωμοσύνης, επιθυμώ να τον τιμήσω παραθέτοντας την παρούσα ανάρτηση, όπου φαίνεται η προσωπική του δραστηριότητα. Από το αρχείο μου επιλέγω τα εξής εντυπωσιακά σημεία:

α. μια νεκρολογία

Όταν απεβίωσε ο αείμνηστος παπά Γιάννης Μπιλιάγκας, ο "Ελληνικός Βορράς" Θεσ/νίκης δημοσίευσε τη νεκρολογία που γράφτηκε από τον Απόστολο Δάμπλια.  Σημειώνω κύρια σημεία της νεκρολογίας:

«Εγεννήθη το 1897 εις την Σκοτίναν Κατερίνης. Το 1937 εφοίτησεν εις την Εκκλησιαστικήν Σχολήν Αγίας Αναστασίας Χαλκιδικής και εχειροτονήθη ιερεύς το 1938. Την 1ην Απριλίου 1973 απεβίωσεν αιφνιδίως εκ καρδιακής προσβολής. Ο εκλιπών δικαίως εθεωρείτο ως ένας από τους διαπρεπέστερους ιερείς η δε απώλειά του αποτελεί βαρύ πλήγμα δια την εκκλησίαν και την πατρίδα. Υπήρξε εις εκ των επιδειξάντων πλουσίαν εθνικήν δράσιν κατά τον Α' και Β' παγκόσμιον πόλεμον…Επίσης έλαβε μέρος και εις την Μικρασιατικήν εκστρατείαν… Η κηδεία του υπήρξε πάνδημος. Μετέσχον 30 περίπου ιερείς της περιφερείας, όλοι οι κάτοικοι της γενέτειράς του και πολλοί φίλοι των γειτονικών χωρίων… Ήτο υπόδειγμα φιλόστοργου οικογενειάρχου και εχαρακτηρίζετο από άπειρη αγαθότητα και εντιμότητα…Εις την Σκοτίναν Ολύμπου, όπου υπηρέτησεν επί 35 έτη ευρίσκονται παλαιές και καινούργιες εκκλησίες…Οι συμπατριώτες και φίλοι του θα ενθυμούνται πάντοτε τον καλλίφωνο παπά-Γιάννη με το επιβλητικόν παράστημα, την αγγελικήν ματιά και την ευγενικήν ψυχήν. 

Ας είναι αιωνία του η μνήμη και ελαφρόν το χώμα που τον σκέπασε». 

----------

Σημείωση: Δεν ξεχνώ τη σκηνή της πάνδημης κηδείας του Αποστόλου Δάμπλια. Έγινε στην Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης (Μάης ’84) με την παρουσία της μπάντας του Γ. Σ. Στρατού. 

β. νοσταλγία γενέτειρας

          Ο αείμνηστος Απόστολος, ανάμεσα στα άλλα, κατέγραφε αναμνήσεις από το χωριό. Από τα πολλά παραθέτω νοσταλγικές του σκέψεις, αντίγραφα των οποίων παραθέτω παρακάτω:

γ. "ΚΑλλίνικος"

          Όταν ιδρύθηκε ο σύλλογος Θεσσαλονίκης και απανταχού Σκοτινιωτών «Καλλίνικος» χάρηκε πάρα πολύ. Αυτό φαίνεται από την επιστολή που ακολουθεί.

δ. σειρά "ιστορίες"

          Συχνά κλείναμε ραντεβού στο καφενείο που βρισκότανε επί της Λεωφόρου Στρατού, έναντι του Γαλλικού Ινστιτούτου. Ανοίγαμε θέματα αποκλειστικά για «ιστορίες» του χωριού. Αρκετές φορές μου έστελνε τις ιστορίες χειρόγραφες, όπως το παρακάτω δείγμα: