ΙΣΤΟΡΙΑ: Πνευματική Κίνηση Σκοτίνας

 

(εκλογές 10.1.2024)

 

Δ.Σ:

πρόεδρος Στύλος Θεοχάρης

αντιπρόεδρος Τζίκα Ελευθερία

γραμματέας Μιχαλού Ελευθερία

ταμίας Στύλου Όλγα

μέλος Παπαδοπούλου Ηλ.

----------

Αναπληρωματικά μέλη

Κουμουρτζή Μαρία

Αθανασίου Μαρία

----------                   

(Πληροφορίες: Όλγα Στύλου)

 

 

 

2024. Κοπή Βασιλόπιτας στην εκδήλωση της Πολιτιστικής Κίνησης Σκοτίνας.

Από αριστερά: 1. Θεοχάρης Στύλος του Ιω. Πρόεδρος του Συλλόγου.

2. π. Λευτέρης Βαστάζος, ευλογεί την Βασιλόπιτα.

(πηγή: διαδίκτυο).

 

 

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι η κοινωνική προσφορά των πολιτιστικών συλλόγων ειναι ανεκτίμητη. Τραγούδι, χορός και μεράκι -και όχι μόνο- ακούγονται εκεί.

 

 

 

 

 

 

 

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ: το Μελίσσι

 

 

 Α. ΓΕΝΙΚΑ

Δώθε από την κορυφή της Δουργιανής εκτείνεται το μεγαλύτερο σκαλί που μοιάζει με πλατιά εξέδρα, βοσκοτόπι εξαίρετο. Ονομάζεται «Μελίσσι». Ίσως από τα πολλά μελίσσια που υπήρχαν σκαλωμένα στα πανύψηλα δέντρα ή κρυμμένα μέσα στους βράχους.

 

 Β. ΔΥΣΚΟΛΙΑ

        Ο τόπος, παλιότερα, θεωρούνταν απάτητος άβατος. Μόνο ο Γιάννης Νικολός (τ΄ Λιόλια) κατόρθωνε να βόσκει εκεί τις γαλάρες του (καλής ποιότητας γίδες). Η θαρραλέα πράξη του Γιάννη μου δίνει τόλμη. 

 Γ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΛΜΗ

        1946. Ανεβαίνω κι εγώ στο Μελίσσι. Τα κατάφερα. Ήμουνα 11χρονο πεισματάρικο παλικάρι.  Σκαλί, σκαλί έφτασα στην «πόρτα» (έτσι λέγεται η είσοδος της περιοχής) μπήκα μέσα στο απλωμένο «μπαϊρί», μικρό οροπέδιο, όπου το καταπράσινο βοσκοτόπι. 

 Δ. η "ΚΑΚΙΑ ΩΡΑ"

        Δεν άργησε να ΄ρθεί η "κακιά" ώρα: Βρέθηκα σε κόλαση από πέτρες που πέφτανε βροχή από πάνω μου. Φαίνεται πως γίδια βοσκούσαν σύρριζα στο βράχο προκαλώντας τις πέτρες να κατρακυλούν προς το Μελίσσι. Στριμώχτηκα στο βράχο και οι πέτρες περνούσαν λίγο ξυστά από το κεφάλι μου. 

        Σταυροκοπιέμαι, Προχωράω προς την απέναντι «πόρτα» του , ρίχτηκα με τα γίδια κάτω στο λάκκο. Γλίτωσα.

 

 1. Κάτω Σκοτίνα

2. Μνημόρια

3. Κότρες

4. λάκκος στην τοποθεσία "Κρεβάτια"

 5. ΜΕΛΙΣΣΙ-σκαλί σκαλωμένο στο βράχο

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  η φωτογραφία είναι παρμένη από την τοποθεσία "Πλάκες".

ΠΟΛΕΜΟΣ: Μεταλβανικά

 Το αντρόγυνο: 

Γερομιχαλός Απόστολος, στον πόλεμο της Αλβανίας και Μάνου Ουρανία, τον περιμένει στο χωριό

 

 

    Στις 6 Μαρτίου 2003 ο Θανάσης Γερομιχαλός του Αποστόλου μου δίνει συνέντευξη για τον πόλεμο της «Αλβανίας».

 

ΙΔΙΩΜΑ: Αφού ήρθαν οι Γιρμανοί, κατασταλλάξαν ιδώ πέρα. Η γιαγιά μ’  κρύβουνταν μέσα σ’ τς πατλιές. Μιτά ήρθι ι πατέραζ μ’ απ’ την Αλβανία. Μάιους ήταν; Τς είχαν ιχμαλουτίσ’ κι τς πχιάσαν απάν’ στη Φλώρινα κι τζ βάλαν μέσα σι ένα στρατόπιδου. Ουριζμέν’ του παίξαν ψύχριμα ικεί στου στρατόπιδου. Πήραν ρούχα πουλιτικά, κι οι Γιρμανοί δε γκαταλάβιναν ποιος είνι στρατιώτς κι ποιος είνι πουλίτς. Κι φύγαν οριζμέν’ απού κει μ’ αυτό του κόλπου.

          -Τς είχαν κλειζμέν’. Σι λέ’ «θα τς χρειαστούμι για αγγαρεία». Πήραν τα όπλα κι τα πιτούσαν μέσα σι λάσπις.

          -Άλλοι πατριώτες με τον πατέρα σου;

          -Ήταν ι Στέργιους ι Χρυσκός, ήταν ι Νικόλας ι Πινακάς, ι Νικόλας ι Τράντας. Ύστιρα τς απέλυσαν κι μι τα πόδια κατέβηκαν. Οριζμέν’ κατέφκαν μι μουλάρια καβάλα. Ξέφυγαν μέσ’ στα βουνά. 

Τους ρωτούσαμι ιμείς «δε φάγκι ι πατέρα ζ μ’’; «Πώς, ικεί απάν’ ήμασταν μαζί, αλλά τι έγινι, δε γξέρουμι».

-Αλλά μιτά απού λίγις μέρις τς απόλκαν όλους.

         -Και εδώ όταν ήρθε πώς τον αντίκρισες εσύ;

        -Μι φουσκαλιαζμένα τα πουδάργια. Απ’ τς παλιαρβύλις είχι φουσκάλις.

 

ΚΟΙΝΗ: Όταν οι Γερμανοί ήρθαν στη Σκοτίνα, κατασταλάξανε εδώ πέρα. Η γιαγιά μου κρύβονταν μέσα στα χαμόκλαδα. Ύστερα επέστρεψε και ο πατέρας μου από την Αλβανία. Μάης ήταν; δε θυμάμαι. Τους είχαν αιχμαλωτίσει, τους συλλάβανε πάνω στη Φλώρινα και τους κλείσανε σ’ ένα στρατόπεδο. Ορισμένοι από αυτούς το παίξανε ψύχραιμα μέσα στο στρατόπεδο. Προμηθεύτηκαν  ρούχα πολιτικής περιβολής. Οι Γερμανοί δυσκολεύονταν να διακρίνουν τους πολίτες από τους στρατιώτες. Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, το κόλπο αυτό, πολλοί φύγανε από το στρατόπεδο.

Τους κλείσανε σε στρατόπεδο γιατί υπολόγισαν να τους χρησιμοποιούν για αγγαρείες. Αρπάξανε τα όπλα τους και τα πετάγανε μέσα στις λάσπες.

          -Άλλοι πατριώτες με τον πατέρα σου;

          -Ήταν ο Σέργιος Χρυσικός, ο Νικόλα Πινακάς και ο Νικόλας Τράντας. Όταν τους απέλυσαν, ξεκίνησαν να ‘ρθουν με τα πόδια. Μερικοί, που ξέφυγαν στα βουνά, κατέβηκαν με μουλάρια.

Εμείς τους ρωτούσαμε αν φάνηκε ο πατέρας μας και παίρναμε την απάντηση: «Βεβαίως, εκεί πάνω ήμασταν μαζί, αλλά στη συνέχεια τι γίνανε δεν ξέρουμε».

Αλλά ύστερα από λίγο καιρό απολύθηκαν όλοι.

-Και εδώ που ήρθε, πώς αντίκρυσες τον πατέρα σου;

-Με φουσκάλες στα πόδια. Τα παλιά άρβυλα προκαλούν 

 φουσκάλες.