Καλιαμπός Ιωάννης - Σκοτίνα Πιερίας: 2018

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

τουρκοκρατία: υποδοχή του δεσπότη

«Κύριε, επίσκεψε την άμπελον ταύτην»

Επί τουρκοκρατίας (γύρω στο 1910) ο αείμνηστος μητροπολίτης Κίτρους Παρθένιος Βαρδάκας (1867-1934) επισκέπτεται την Άνω Σκοτίνα του Κάτω Ολύμπου. Ο μακαρίτης Στέργιος Μ. Γερομιχαλός (1897-1987) -γνωστός στο χωριό ως «ι Στέργιους τς Λένους»- θυμάται την υποδοχή που ο κόσμος επεφύλαξε στον δεσπότη. Η συνέντευξη που μου δόθηκε το καλοκαίρι του1984 είναι κατατοπιστική.

ΤΟΠΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ: «Ήταν Τουρκία. Ιτότι που ήρθι ι δισπότς ι Βαρδάκας στου χουριό, μας έμασι ι δάσκαλους ι Δημήτριους Τουμαράς κι μας κατέβασι στου Μάρμαρου. Πιρίμινάμι. Ήρθι. Ήταν καβάλα στου άλουγό τ', του ιππικού άλουγου. Μόλις ήρθι, αρχίντζαμι ιμείς κι ψάλαμι του "πουλυχρόνιου". Αυτός απού καβάλα χιριτούσι κι μας ευλουγούσι. Ύστιρα βγήκι στου χουριό (Άνω Σκοτίνα). Κατέλυσι στου σπίτ' τς Τσιτσίλους. Κάθισι δυο, τρεις μέρις κι ήρθι Κυριακή. Μπρουστά ιππουκόμους μι ντ βαλίτσα. Μέσα ζ ντ βαλίτσα είχι τ' στουλή. Κατέφκι στου νάρθηκα κι ντύθκι καλά. Πιρνάει μέσα κι κάμ' του σταυρό μπρουστά ζ Μπαναγία. Κι ταίριασι να είνι η ώρα που ψάλν "ανοίξω το στόμα μου".

Ικεί να ήσαν ν' ακού'ις: ι παππούς ι Παραμύθας ήταν μουσικός. Ι δάσκαλους ι Μπλέτσιους είπι άλλου τρουπάριου κι ι δισπότς έσκουξι του τρουπάριου "ουκ ελάτρευσαν". Ωραία τα τρουπάρια. Διξιός ψάλτς ήταν ι αναγνώστς ι Παραμύθας Αθανάσιους, πατέρας απού του Γιάν' του Μπαραμύθα. Αριστιρός ήταν ι Γιάντζ ι Μπουκουβάλας. Του γκιρό που ήταν να πουν τουν Απόστουλου, είπι ι δισπότς "Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτην". Κοιτούσι προς τα πάν'. Ι μακαρίτς ι Νάσιους ι Καραμπίνας μουρμούρσι· "αυτός συνδέιτι μι του Θιό τώρα". Ν' ώρα που ξηγούσι του Εαυγγέλιου, ι αριστιρός ψάλτς γέλασι. Τουν άκουσι αυτός, αλλά δε ντουν είδι. Συνέχισι του λόγου ύστιρα.

Παπάς ήταν ι μακαρίτς ι παπά-Θανά'ης Οικονόμους κι ι παπά Χρή στους Σακιλλάρης. Ιμείς, τα πιδιά του σχολείου, κανουναρχούσαμι. Τραβούσαμι ίσουν. Ήμαν ιγώ, ι παπά Γιάντζ (τότε λαϊκός) Μπιλιάγκας), ι δάσκαλους ι Μπλέτσιους, ι μακαρίτς Θανά'ης ι Γκαλιαμπός. Σ' ν' αριστιρή μπάντα ήταν άλλα πιδιά. Ικεί που μιλούσι, βάρσι δόγματα για τα βακούφκα:

-Όποιους ζαπώσ' βακούφκα χουράφια ή μπαξέδια, ιγώ πρώτους θα πάου να βγάλου του πρώτου του παλούκ'.

Του 'πι, μα δε ντο 'κανι...»

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ: Ήταν περίοδος τουρκοκρατίας. Την εποχή που μας επισκέφτηκε στην Άνω Σκοτίνα ο δεσπότης Παρθένιος Βαρδάκας, ο δάσκαλός μας Δημήτριος Τομαράς μας συγκέντρωσε και μας κατέβασε στο κάτω μέρος του χωριού, στην τοποθεσία "Μάρμαρος". Εκεί περιμέναμε κόσμος και παιδιά ώσπου να 'ρθεί. Κάποτε ήρθε καβάλα στο άλογό του. Μα τι άλογο: Του ιππικού. Μόλις έφτασε, εμείς αρχίσαμε να ψάλουμε το "πολυχρόνιο". Εκείνος πάνω από το άλογο χαιρετούσε και μας ευλογούσε. Μετά ανηφόρησε προς το χωριό, την Άνω Σκοτίνα και κατέλυσε στο σπίτι της Τσιτσίλως (*). Κάθισε δυο-τρεις μέρες, ώσπου ξημέρωσε η Κυριακή. Μπροστά ο ιπποκόμος που κρατούσε τη βαλίτσα. Μέσα στη βαλίτσα είχε την αρχιερατική στολή. Κατεβαίνει ο δεσπότης μπροστά στο νάρθηκα και ντύνεται καλά. Περνάει μέσα στο ναό και κάμει το σημείο του σταυρού μπροστά στον ειδικό χώρο της Παναγίας. Και ταίριασε, στην ώρα που ψάλλεται η καταβασία "ανοίξω το στόμα μου" (συνήθως ψάλλονται από τον αρχιερέα).

Εκεί να ήσουνα να ακούσεις! Ο παππούς ο Παραμύθας ήξερε μουσικά. Ο δάσκαλος ο Βλέτσης έψαλε άλλο τροπάριο και στη συνέχεια ο δεσπότης έψαλε δυνατά την καταβασία "ουκ ελάτρευσαν". Πολύ καλά τροπάρια. Δεξιός ψάλτης ήταν ο αναγνώστης Παραμύθας Αθανάσιος, πατέρας του Γιάννη Παραμύθα. Αριστερός ο Γιάννης Μπουκουβάλας. Τη στιγμή που κόντευε να πουν τον "Απόστολο", ο δεσπότης έλεγε το "Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτην" και έριχνε το βλέμμα του προς τα πάνω. Τότε ο μακαρίτης Νάσιος Καραμπίνας ψιθύρισε· "τώρα ο δεσπότης επικοινωνεί με τον Θεό". Την ώρα που ο

δεσπότης εξηγούσε το Ευαγγέλιο, ο αριστερός ψάλτης γέλασε. Ο δεσπότης άκουσε το γέλιο, αλλά δεν έδωσε σημασία. Συνέχισε το κήρυγμα.

Εφημέριοι ιερείς υπηρετούσαν οι: αείμνηστος παπά Θανάσης Οικονόμου και ο παπά Χρήστος Σακελλάρης. Εμείς, οι μαθητές του σχολείου κανοναρχούσαμε, κρατούσαμε ίσο. Ήμουνα εγώ, ο παπά Γιάννης Μπιλιάγκας (λαϊκός τότε), ο δάσκαλος Βλέτσης, ο μακαρίτης Αθανάσιος Καλιαμπός. Στο αριστερό αναλόγιο ήταν άλλα παιδιά. Στη διάρκεια του κηρύγματος έκαμε υπαινιγμό για τα βακούφικα:

Όποιος επιχειρήσει να καταπατήσει εκκλησιαστικά κτήματα ή μπαξέδες, πρώτος εγώ θα τρέξω για να βγάλω το πρώτο παλούκι.

Το είπε, αλλά δεν το έπραξε.

----------

* Παρατσούκλι της Βασιλικής, θυγατέρας του παπά Γιάννη Παπαγεωργίου, πρώην Τσιαβέτα. Από Βασιλική έγινε Βασίλου-Τσιτσίλου. Ήταν αυτή "απόκαμνι τα μπαμπλούκια" (πρόσφορα). Σ’ αυτήν οφείλει το όνομα η συνοικία Βασίλα στην Κάτω Σκοτίνα. Ο παπά Γιάννης είχε 6 κορίτσια: Γραμματή, Ξάνα, Φωτεινή, Βασιλική, Καλλιόπα και μια στον Παντελεήμονα.
----------

Σημείωση 1. Στο βιβλίο του περιγραφή επισκοπικής περιφερείας Κίτρους επί τουρκοκρατίας, (σελ. 49) ο δεσπότης για τους κατοίκους της Σκοτίνας υποστηρίζει: «πλείστοι εξ αυτών εξεπατρίσθησαν εν τη ξένη αναδειχθέντες εν τοις γράμμασι, τη βιοτεχνία και τω κερδώω Ερμή. Εν συνόλω όμως είναι φιλόπονοι, εργατικοί, φιλοπάτριδες, φιλόστοργοι οικογενειάρχαι και ευλαβείς και φιλόθρησκοι συντηρούντες τρεις ιερείς συμπατριώτες αυτών, ων ο εις εν παρηκμακυία ηλικία προ ολίγου κατέφυγεν εις την πατρίδα αυτού εκ της περιφερείας Ελασσώνος ορμηθείς. Είναι δ’ ούτοι ο παπά Αθανάσιος Πικακίδης οικονόμος, ο παπά Χρίστος Γκανάκης σακελλάριος, και ο παπά Αθανάσιος Ζιώγας».

Σημείωση 2. Μεταφέρω όπως έρχονται στη μνήμη μου όσα τόνισε ένας ομιλητής στην ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτη Γεωργίου (29.03.2014) τονίζοντας τα κύρια χαρακτηριστικά των προκατόχων του: «ο νέος ιεράρχης της Πιερίας να μιμηθεί τους προκατόχους του: α) στην επανάσταση τους Νικόλαο Λούση και Παρθένιο Βαρδάκα, β) στη σοφία τους Κωνσταντίνο Κοϊδάκη και Βαρνάβα Τζορτζάτο και γ) στην πραότητα τον Αγαθόνικο Φατούρο.

----------

ΕΙΚΟΝΕΣ

Δημήτριος Τομαράς, δάσκαλος του Στέργιου Γερομιχαλού στην Άνω Σκοτίνα επί τουρκοκρατίας. Είναι γνωστός ως εφημέριος του Χορτιάτη και θύμα της γερμανικής Κατοχής. "Εκάη εντός κλιβάνου μετά των δυο θυγατέρων του Αγγελικής και Ειρήνης την 2 Σεπτεμβρίου 1944...Ο ιερεύς ούτος εθανατώθη την ιδίαν ημέραν, καθ' ην κατεσφάγησαν εν Χορτιάτη 250 κάτοικοι του χωρίου. Οι πλείστοι τούτων εκάησαν εντός κλιβάνων..." (Κ. Α. Βοβολίνη η εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας 1453-1953, σελίδα 285).

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Ποιμενική ζωή: παΐδις (παγίδες)

Στη Σκοτίνα Πιερίας οι Πολυχραίοι φημίζονταν για τις παγίδες που στήνανε στο βουνό για το πιάσιμο θηραμάτων. Για το θέμα αυτό ο Διονύσης Μητσιάνης του Μιχαήλ (1913-1998) μου δίνει συνέντευξη το καλοκαίρι του 1997.

ΤΟΠΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ: Τ' αδέρφια μ' βουσκούσαν τα ζώα σιαπάν' σ' τς Κότρις. Ι Νάσιους βουσκούσι τα γίδια κι ι Κώτσιους τα γιλάδια. Στ' Νικουλή του μαντρί φτάν' οι λύκ'. Τσέτα ουλόκληρ'. Ι ένας έπνιγι τη μια γίδα, ι άλλους έπνιγι την άλλ'.

Στούμι παΐδα γρουνουπάϊδα, να τσακών' γρούν', παΐδα να τσακών' λαγοί, να τσακών' αλπές. Μι τσιαβέτα κι μι στιφάνια. Τώρα, είπαμι να στήσουμι τς παΐδις να τσακώσουμι τς λύκ’. Του βράδ' βγαίνουμι μι του μπατέρα, στούμι τς παΐδις. Αυτοί 'ταν ζ Μπέτρα τ' Κουκουλιάρα. Έστσαμι τς παΐδις σιαπάν' σ' τς Κότρις. Ικεί που έφαγαν τζ γίδις.

Ικεί που στούσαμι τς παΐδις, ακούμι ζ Μπέτρα τ' Κουκουλιάρα ουρλιούνταν οι λύκ'. Φώναζαν, "αού, αού, αού!".

Έφυγάμι. Του προυΐ πήγαμι να τς κοιτάξουμι. Ζωντανός ι λύκους. Ήταν μέσα ζ μπαΐδα.

Η παΐδα έχ' αλσίδα κι γάτζουν, όπους η άγκυρα -τσιγγέλ' του 'λιγαν- δεν έφυγνι απ' ικεί. Λοιπόν, αφού τουν βρήκαμι πού είντους (ήταν μέσ’ ζ μπατλιά γατζουμένους)- ι πατέρας τουν χτυπάει μια, γυρνάει κα τιμένα. Τουν σκιάζου 'γω, πααίν κατ' ικεί πάλι. Τουν χτυπάει 'κόμα μια. Τουν σκιάζου 'γω, πααίν σι αυτόν. Λέου: "Θα μι φάει, ξιγατζιώθκι". Έπριπι να πιράσ' απ' τιμένα για να φύγ'. Κι είχα παπούτσι φρέσις κι μ' έβγιναν. Ικεί που τήρσα για να φύγου, πέφτου καταή. "Τώρα θα μι φάει", λέου. Έβαλα του χέρ' έτσ'. Είχα ένα χιτώνιου, ι λύκους του στόμα ανοιχτό. Έβαλι του χιτώνιου μι του χέρι μ' μέσ' στου στόμα. Αλλά του δόντ' δε ντου κριατσιάντζι του χέρ'. Μόνου το 'βαλι κι μι πήρι του χιτώνιου κι μι του ξέσξι μέχρι κάτ'. Άμα κι έκαμνι πως του σφίγγ', κουκαλίτσια θελ να μι του φκιάσ'. Αλλά είχι του φόβου 'π' του μπατέρα κι έκαμι του γκατήφουρου. Κοιτώ του χιτώνιου, ξισκιζμένου κι γιμάτου αίματα.

-Έφυγι, λέ'.

-Έφυγι του γκατήφουρου, τουν λέου.

-Σι χτύπσι; Σι πόνισι;

-Μ' δε μι πόνισι, μα του χιτώνιου του ξέσξι. Ήρθαν κι τα τζιουμπανούλια. Ι Νάσιους ι Ντάμπλιας, ι Νάσιους ι θκόζ μ'.

-Έφυγι του γκατήφουρου, τς λέου. Κα τ' Στλαματιά.

Βρίσκουμι πάλι του λύκου γατζουμένουν αλλού. Τουν τφικούμι.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ: Τα αδέρφια μου βοσκούσανε τα ζώα επάνω στις Κότρες. Ο Νάσος βοσκούσε τα γίδια κι ο Κώτσιος τα γελάδια. Στο μαντρί του Νικολή Γερομιχαλού παρουσιάζονται λύκοι. Φτάνουν εκεί οι λύκοι: Ολόκληρη τσέτα (πολλοί λύκοι μαζί). Ο ένας λύκος έπνιγε τη μια γίδα, ο άλλος την άλλη.

Στήνουμε παγίδα, γουρουνοπαγίδα. Να πιάνει γουρούνι, να πιάνει λαγούς, να πιάνει αλεπούδες. Παγίδα με σιδερένια ελάσματα και με στεφάνια. Ύστερα από αυτά, σκεφτήκαμε να στήσουμε τις παγίδες για να συλλάβουμε τους λύκους. Πράγματι, το βράδυ βγαίνουμε με τον πατέρα, στήνουμε τις παγίδες. Οι λύκοι αυτοί βρισκότανε πέρα, στην Πέτρα Κουκουλιάρα. Στήσαμε τις παγίδες πάνω στις Κότρες. Στο σημείο που οι λύκοι φάγανε τις γίδες.

Εκεί που στήναμε τις παγίδες, ακούμε ουρλιαχτά από λύκους στην Πέτρα Κουκουλιάρα. Φώναζαν, "αού, αού, αού!".

Απομακρυνόμαστε. Το πρωί πήγαμε να παρακολουθήσουμε το αποτέλεσμα. Ήταν ζωντανός ο λύκος. Ήταν πιασμένος στην παγίδα.

Η παγίδα έχει αλυσίδα και γάντζο, όπως η άγκυρα. Κι όπου εμφανιστεί (ο λύκος) γαντζώνεται στην άγκυρα (τη λέγανε τσιγκέλι) και δε μπορούσε να απομακρυνθεί από το σημείο της παγίδας. Λοιπόν, αφού εντοπίσαμε το μέρος που βρίσκονταν ο λύκος (ήταν γαντζωμένος μέσα στην κρύπτη), ο πατέρας μου του δίνει μια, στρέφεται προς την πλευρά μου. Τον φοβερίζω εγώ, ξαναγυρίζει προς τα εκεί. Τον φοβερίζω πάλι εγώ, πάει προς τα εκεί και ο πατέρας μου του δίνει άλλη μια. Αυτός ξαναγυρίζει προς τα εδώ. Τον σκιάζω εγώ, ξαναπάει προς τα εκεί. Λέω τρομαγμένος: "Θα με φάει, ξεγαντζώθηκε". Το δυσάρεστο ήταν, ότι, για να φύγει το ζουλάπι, έπρεπε να περάσει από μπροστά μου. Και, το χειρότερο, φορούσα αντί για παπούτσια, φθαρμένα παπούτσια σαν παλιές παντόφλες. Αυτές, ενώ περπατούσα, μου βγαίνανε. Έκανα μια προσπάθεια να φύγω, σωριάζομαι καταγής. "Τώρα θα με φάει", σκέφτηκα. Φέρνω τα χέρια μπροστά στα μάτια μου. Φορούσα ένα χιτώνιο, που λες και πώς είχε το στόμα ανοιχτό ο λύκος, έβαλε το

Προσθήκη λεζάντας

χιτώνιο μαζί με το χέρι μέσα στο στόμα του. Αλλά του δόντι του λύκου δε λιάνισε το χέρι. Μόνο δάγκασε το χιτώνιο και μου το ξέσχισε μέχρι κάτω. Αν επιχειρούσε να σφίξει το χιτώνιο, θα μου λιάνιζε το χέρι και θα το έκαμνε κοκαλάκια. Αλλά -και ευτυχώς- φοβότανε τον πατέρα μου, που παραμόνευε από πίσω. Και πήρε δρόμο προς την κατηφόρα. Παρατηρώ το χιτώνιο, ήταν ξεσχισμένο και γεμάτο από αίματα.

-Πάει, έφυγε, λέει.

-Ναι, έφυγε προς την κατηφόρα, του λέω.

-Σε χτύπησε; Σε πόνεσε;

-Βεβαίως με πόνεσε. Αφού μου ξέσχισε το χιτώνιο. Ήρθαν εκεί και τα άλλα τσομπανόπουλα, όπως ο Νάσιος ο Δάμπλιας και ο Νάσιος ο δικός μου.

-Ο λύκος έφυγε προς την κατηφόρα. Κατά τη Σταλαματιά.

Ψάχνοντας, ψάχνοντας, βρίσκουμε το λύκο γαντζωμένο σε άλλο σημείο. Δε χάνουμε καιρό, τον τουφεκίζουμε.

----------

Σημείωση: Σε ερώτηση σχετικά με την κατασκευή της παγίδας, ο Γιώργος Πολυχρός (1915-2001), αδερφός του Διονύση μου αφηγήθηκε (Αύγουστος 1998):

ΙΔΙΩΜΑ. -Πώς έστηνες τις παγίδες.

-Ιά, αυτή είνι η παΐδα, τ’ στήνου καλά, τ’ σκιπάζου μι χώμα, μι φύλλα κι ότ’ ζλάπ’ πιρνάει απού ’κεί, αλπού, γάτα, πατάει κι γραπ’ του τσιγκέλ’. Τραβάει του τσιγκέλ’ κι τσακώνιτι παραπέρα η παΐδα. Ξισκιπάζου του γάτζου κι φέγ’ μι μπαίδα κι όπ’ τσακουθεί πααίνου κι πχιάνου του ζλάπ’.

ΚΟΙΝΗ. -Πώς έστηνες τις παγίδες.

-Να, ας πούμε ότι αυτή είναι παγίδα. Πάω στο βουνό, επισημαίνω την περιοχή, στήνω την παγίδα προσεκτικά, τη σκεπάζω με χώμα, με φύλλα. Και όποιο ζουλάπι-λύκος τύχει να περάσει από το σημείο εκείνο, αλεπού, ακόμα και γάτα, πατάει την παγίδα και "γραπ" κλείνει το τσκιγκέλι-διχάλα και πιάνεται το θήραμα. Η παγίδα σύρεται παραπέρα, καθώς το τσιγκέλι είναι γαντζωμένο στο θήραμα. Αποκαλύπτω το γάντζο που σύρεται μαζί με την παγίδα και πιάνω το θήραμα

----------

Διευκρίνιση: Στο χωριό μερικοί από την οικογένεια Μητσιάνη, γράφονται Πολυχρός. Λέγεται πως κάποιος από τους Μητσιάνηδες πήγε στο Λιτόχωρο ώς ψυχογιός σε κάποιον Πολυχρό. Επέστρεψε έπειτα στη Σκοτίνα κουβαλώντας το όνομα Πολυχρός.
----------
ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Διονύσης Μητσιάνης με τη σύζυγό
του Δημητρούλα Βλέτση

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Εκκλησίες: επίτροποι

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Από τη δεκαετία του 1970 και εξής το Εκκλησιαστικό συμβούλιο της Σκοτίνας (Άγιος Γεώργιος) απαρτίζονταν από τα πρόσωπα που αναγράφονται παρακάτω. Πληροφορίες μου δώσανε (αγόγγυστα) συγχωριανοί με κορυφαίο τον ιερέα του χωριού αείμνηστο παπά Γιάννη Σκρέτα (1926-2008). Προκάτοχός του ήταν ο π. Ιωάννης Μπιλιάγκας (1897-1973). Επόμενος για λίγο καιρό (2005-2008) ο π. Αθανάσιος Τσαρούχας. Έκτοτε, εφημέριος είναι ο π. Ελευθέριος Βαστάζος.

Α. ΘΗΤΕΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ

1972: πρόεδρος ιερέας Ιωάννης Μπιλιάγκας Μέλη: Ιωάννης Μάνος, Γεώργιος Γανωτής, Διονύσιος Καρκαφίρης, Πολύζος Γκοθώνας.

1973: όπως παραπάνω και επί πλέον Δημήτριος Μαρνέλας, Γεώργιος Γεργολάς.

1974: πρόεδρος ιερέας Ιωάννης Σκρέτας, μέλη Ιωάννης Μάνος, Γεώργιος Γανωτής, Δημήτριος Μαρνέλας.

1977: Ιωάννης Μάνος, Γεώργιος Γανωτής, Δημήτριος Μαρνέλας, Θωμάς Κοτσιβός, Γεώργιος Στύλος.

1980: Δημήτριος Μαρνέλας, Γεώργιος Γεργολάς, Αστέριος Μάνος, Αναστάσιος Γκριμούρας, Διονύσιος Γερομιχαλός, Διονύσιος Καρκαφίρης.

1986: Νικόλαος Μαρνέλας, Δημήτριος Βαγγελάκος, Γεώργιος Πολυχρός, Παύλος Στύλος, Γεώργιος Δάμπλιας, Νικόλαος Αγγέλης.

1990: Ιωάννης Καλαμάρας, Δημήτριος Βαγγελάκος, Δημήτριος Οικονόμου, Νικόλαος Αγγέλης.

1996: Ιωάννης Καλαμάρας, Δημήτριος Βαγγελάκος, Δημήτριος Οικονόμου, Αντώνιος Κουκουσάς, Δημήτριος Μαρνέλας.

1996: Ερανική επιτροπή: Διαμάντω Μάνου, Παγώνα Μάνου, Αναστασία Μητσιάνη, Ιωάννης Τσινιάνης, Νικόλαος Πλεξίδας, Δημήτριος Πλεξίδας.

1998: Ιωάννης Καλαμάρας, Αντώνιος Κουκουσάς, Δημήτριος Μαρνέλας, Δημήτριος Οικονόμου,
1998. Ερανική Επιτροπή: Ιωάννης Τσινιάνης, Νικόλαος Πλεξίδας, Δημήτριος Πλεξίδας, Αναστασία Μητσιάνη, Διαμάντω Μάνου, Παγώνα Μάνου.

2005: Παύλος Στύλος, Αθανάσιος Χριστινόπουλος, Αναστάσιος Αγγέλης, Χρήστος Μάνος, Δημήτριος Γκάρας, Παναγιώτης Στύλος, Αναστάσιος Αγγέλης.
2005. Ερανική: Δημήτριος Γεργολάς, Απόστολος Καρκαφίρης, Νικόλαος Τσιαπάρης, Νικόλαος Στύλος, Δημήτριος Γερομιχαλός, Διονύσιος Γανωτής.

2011: Θωμάς Μάνος, Θωμάς Στύλος, Παναγιώτης Στύλος, Αθανάσιος Χριστινόπουλος, Διονύσιος Γανωτής.

2014: Γιώργος Δ. Παπαγεωργίου.

Σήμερα υπηρετούν: Ιωάννης Γερομιχαλός, Θωμάς Μάνος, Αθανάσιος Πινακάς, Νικόλαος Οικονόμου.

Β. ΡΟΛΟΣ του εκκλησιαστικού συμβουλίου:

1. απαρτία: αποτελείται από τον πρόεδρο (εφημέριος ιερέας) και 4 λαϊκούς.
2. διοίκηση: διαχειρίζεται τα του ενοριακού ναού.
3. διορισμός: ο διορισμός (αμισθί) γίνεται από το Μητροπολιτικό συμβούλιο (εν προκειμένω της Μητρόπολης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος). Γίνεται από κατάλογο επιλεγμένων ενοριτών και η θητεία είναι τριετής.

Γ. Λίστα επιτρόπων σε αλφαβητική σειρά (φαίνεται η φωτογραφία και χρόνος υπηρεσίας):